Al weken hing de nieuwe winterjas in de garderobe. Verlangend keek ik elke avond naar het weerbericht. Het bleef maar nazomeren!

Begrijp me goed: zodra de ‘r’ in de maand is ga ik het liefst in winterslaap. Ik ben niet gemaakt voor storm, hagel en sneeuw. Ik ben ongetwijfeld koudbloedig en functioneer niet naar behoren wanneer de omgevingstemperatuur beneden de twintig graden zakt. Maar zo’n nieuwe jas maakt veel goed.

En kijk, dan mag van mij zo’n laf septemberzonnetje ook wel vertrekken. Het is alles of niets, niet waar? Ik kon uitkijken naar het nestelen in die warme jas, met een dikke voering en een capuchon die me voorzag van leeuwemanen. Hierin zal ik de komende barre wintermaanden wel overleven.

Al twee keer heb ik de jas aangehad. Piet Paulusma mompelde iets over ‘herfst’ en ‘stormachtig’ – en de volgende ochtend klom ik in mijn albeschermende jas om te ontdekken dat het weer er nog niet aan toe was. Okee, het waaide wat – maar de zon scheen en het kwik kietelde de twintig graden. In de trein en op straat liepen nog mensen in t-shirts. Ze keken me vreemd aan. En ik zweette me te pletter.

Maar nu is de herfst dan echt losgebroken! Al twee dagen valt de regen met bakken uit de lucht, de wind heeft stormkracht (aan zee in elk geval) en de temperatuur is gevallen naar 10 graden.

Ik ben tevreden.

[Zo, en nu mag het voorjaar wel weer komen. Deze herfst heeft me al lang genoeg geduurd.]