Om Tobias, of eigenlijk Cicciolina dan wel Het Loeder buiten te houden, hebben we alle deuren die toegang tot Mowl bieden gesloten. Entree is alleen mogelijk door het kattenluikje.

Voor een normale kat was daarmee de kous af geweest. Niet voor Cicciolina. Toen enkele dagen geleden de kou inzette en het poezenbeest warmte zocht, stiefelde ze doodgemoedereerd de eetkamer in. We hadden ons misrekend: deze kleine stalker draait haar pols niet om voor een dergelijke barricade.

-„Scheer je weg!” riep Brrrr met overslaande stem. Hij klapte in zijn handen, stampte met de voeten en schreeuwde tegen het verbaasd kijkende dier. Uiteindelijk kuierde ze weg. Brrrr greep zijn jas.

-„En nu is het genoeg!” fulmineerde hij. „Ik ga de buurvrouw es de waarheid vertellen.”

Nog voor ik ‘Hirsi Ali’ kon zeggen was hij de deur uitgestevend, op zoek naar gerechtigheid en een save haven voor ons en onze huisgenootjes.

Enkele minuten verstreken. Uiteindelijk hoorde ik de voordeur weer dichtvallen. Brrrr kwam binnen.

-„En?” vroeg ik. Brrrr haalde zijn schouders op.
-„Ik heb wel met haar te doen.” sprak hij. „Ze trekt het zich vreselijk aan, maar weet ook niet wat ze moet ondernemen.”

Hij ging zitten.

-„We moeten Cicciolina maar een flinke tik verkopen wanneer ze weer binnenkomt, zei ze.” Hij trommelde op tafel. „En ze zal binnenkort worden gecastreerd.”

Hij zag mijn verbaasde blik.

-„Ze blijkt toch een mannetje te zijn.”

[Nog een dikke maand voordat de dierenarts de juist ontdekte kroonjuwelen zal verwijderen. Vooralsnog is dit vooruitzicht voldoende om de spanning te weerstaan. Met enig leedvermaak hebben we het onze eigen katten gemeld. Tevreden knepen ze hun oogjes dicht en spinden.]