Afrekenen

De aarde drinkt mijn schaduw. Tomi Ungerer

Het zwijgen was naast hen aan tafel gekomen of liever: tussen hen in gaan zitten. Zo voelde dat tenminste, als de man en de vrouw hun blikken van elkaar hadden afgewend. Of preciezer: zij keek de ruimte in, waar hij zijn ogen op het tafelblad had gericht. Zijn handen omklemden het theeglas.

Zij had haar benen over elkaar geslagen, die nu schuins vanonder de tafel uitkwamen, alsof ze ieder moment kon opstappen. Misschien voelde hij dat ook aan, toen hij, na een diepe, onhoorbare zucht, zijn glas opzij schoof en de handen van de rand liet vallen.

“Ik zal wel afrekenen,” zei hij, zonder werkelijk aanstalten te maken op te staan – een gebaar van uitzichtloze hoop, die gesmoord werd toen zij haar jas aandeed.

“Prima,” zei ze, wat klonk als Eindelijk.

De man keek getroffen, maar ontweek de ogen van de vrouw. Maar die hadden hem toch al niet aangekeken.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.