Gevlucht

Een vriend is iemand die ons de weg wijst en een eindje met ons mee loopt. Francesco Alberoni. Foto: Rick Kewal

Elke schep aarde die op de kist viel vertelde me dat we hem nooit meer zouden zien. Het was een waarheid die ik wist en niet per se nog eens hoefde te horen.

Het was koud en ik wilde weg. Ik vertrek graag wanneer het onaangenaam wordt of ondraaglijk. Toch bleef ik.

De kuil werd gevuld, tot er een hoopje zand bovenuit stak. Dit was nu zijn stukje wereld geworden.

We legden er bloemen neer. Het was een laf gebaar omdat ik niet dapper genoeg was mijn mond te openen toen erom gevraagd werd. Maar dan, wat had mijn protest nu gebaat? Mijn vriend was dood en diep onder de grond begraven. Hij zou er niet door terugkeren.

Toen we wegliepen van zijn wereld herdacht ik mijn stilte en de redenen die ik mezelf had aangepraat.

Godverdomme, dacht ik en vervloekte mijn tranen, wie van ons is nu de vluchteling?

Standaard

3 gedachten over “Gevlucht

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.