Illusie

Morning Mist

Het onweerde en vanaf een raam was het verraderlijk mistig. Er was noodweer voorspeld, maar dat het zo erg was had niemand zien aankomen. De telefoon ging af. Nu nog een keer, er werd opgenomen.

“Goedenavond u spreekt met de huishouding van Juffrouw Sträter.” “Kan ik een boodschap achterlaten? Oh Peggy, ik herkende je haast niet met al het lawaai op de achtergrond. Is alles okee?” “Niet goed Mevrouw Wagemakers, maar ik moet m’n moeder dringend spreken.” “Ze komt net aanlopen Peggy.”

“Wie is het Corine?” “Je dochter is aan de telefoon en ze zegt dat het nog al dringend is.”

“Wat is er schat? Is het feest niet leuk of vallen de jongens je weer lastig zeker.” “Nee mam, dat is het niet. Ik heb een ongeluk gehad en ik zit vast in de autostoel. Het lijkt erop, alsof de gordel is doorgebrand.” “Ben je gewond Peggy?” “Mijn voorhoofd bloedt en ambulances zijn al onderweg mam. Goddank heb ik een hand vrij kunnen krijgen.” “Waar zit je, ik kom eraan schat.” “Aan de overkant van waar het feest gehouden werd.”

In één klap vervaagde de verbinding. Verbroken in kilte van de nacht. “Rotweer ook.”

Er stond een glas whisky naast de telefoon. Daar waar ze het gelaten had. Haar ogen keken nou gretig naast het toestel en daar ging haar hand. Ze kloekte het glas naar binnen en speerde naar haar auto.

Het was mistig en de demonen kwamen weer. “Ik was er bijna. Totdat ze me aankeken. Die grijnzen waren onverbeterlijk in het aanzien.”

Het waren paden uit het verleden die langs haar heen kruisten. Iedere dag barstte de spiegel die ze aankeek. Iets wat kapotgemaakt was kon weliswaar niet geheeld worden door een blik. Het verleden was dan nog niet begraven, maar terug bij af. Alsof ze een boot had bevaren waar ze de kapitein van was, maar iedere keer verdwaald raakte van de koers.

Ze keek achterom in haar spiegel en er was niets. Totaal verslagen was er niets. De wegen leken verlaten en verbannen in een doodseind.

“Voor me kon ik niets zien. Daar gebeurde het weer: ze tikten me op de rug en net nadat of voordat verloor ik alle controle over het stuur. Ik realiseerde me pas wat en wie ik had geraakt totdat ik het zag. Alles wat ik schreeuwde en uithuilde was: Nee! En het verdriet zit er nog steeds. In al die jaren diep verstopt.”

“Ontkomen is een moeilijke aan alles. De eerste stap heb je gezet Dokter Florence. Het is dat je nu weet wat er te doen staat en dat is namelijk jezelf vergeven. Vergiffenis zal je ziel zuiveren daar ben ik van overtuigd.”

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.