Een kat komt als je haar roept – tenzij ze wat beters te doen heeft. Bill Adler

Ze had lippen die, als te hard opgepompte fietsbanden, bijna van de velgen dreigden te rollen. De vrouw die tegenover haar kwam zitten kon daar nog een puntje aan zuigen. Haar wapen was de directe aanval, die ze onmiddellijk inzette.

“Ik dacht dat jij nu wel bij die vrachtwagenchauffeur zou wezen,” schalde ze. Zelden bleven in één zin zowel de laagdunk voor een gehele beroepsgroep als de diepe afkeer tegen de aangesprokene ongezegd maar amper verholen. De uitgeperste glimlach duwde de dolk alleen maar verder in de rug van de fietsbandlippen. Die reageerde onderkoeld.

“Och,” zei ze slechts. Haar opponent schoof naar voren.

“Ach ja,” vervolgde ze de verbale slachting, “ze willen van alles en beloven van alles maar d’r komt nooit iets van terecht.”

“Och,” was het antwoord weer.

De aanvallende partij vouwde sereen haar handen.

“Gelukkig heb je mij als je beste vriendin,” zei ze met toegeknepen ogen.