Het leven is een weg omhoog, de stof is een weg naar beneden. Henri-Louis Bergson

Hij trok een broekspijp omhoog.

“Wat vind je hiervan?” zei hij. Ik zag een zwarte wandelschoen met rode veters.

“Zo!” zei ik. Hij knikte grijnzend.

“Ja,” zei hij, “zeker Zo.”

Hij wees op een wit hoekje aan de voorkant van de schoen.

“Dat is design,” wist hij me te vertellen.

Hij draaide zijn voet.

“Ik heb hem net op de fiets uitgeprobeerd,” zei hij.

“Op de fiets?” vroeg ik, “Het zijn toch wandelschoenen?”

Hij lachte weer.

“Ik heb loeihard gereden en toen de neuzen over de grond laten slepen,” zei hij, “kijk!” Hij liet me de punt zien. “Nauwelijks beschadigd.”

Hij zette zijn voet weer neer.

“Gaaf,” zei ik, “waar heb je ze vandaan?”

Hij noemde de naam van een campingwinkel.

“Daar weten ze wel van wanten,” zei hij.

“En van schoenen,” zei ik. Ik verwachtte een bulderlach. Of dan toch misschien een laf gegrinik.

Maar hij begreep me niet.