Splitsing

Het enige wat we uiteindelijk hebben zijn de keuzes die we maken. Naomi Alderman

De jongen aan het raam droeg witte sokken. Ik vertrouwde hem dan ook meteen al niet. Daarbij had hij gaten in zijn jeans en een baseballpet met een te lang lipje aan de achterkant. Kortom: iemand om voor uit te kijken, zeker met dat spitse gezicht van hem.

De man die naast hem zat, had hetzelfde gedacht, als ik de haast waarmee die vertrok toen de trein was gestopt goed duidde.

Hij liet daarbij zijn portefeuille achter op de lege zitting. Ik zag het pas toen de jongen het zag.

De man was de trein al uit en de deuren konden ieder ogenblik sluiten. Zonder een seconde te verliezen greep de jongen de beurs en rende de man achterna.

“Meneer!” hoorde ik hem roepen.

De trein vertrok – zonder de jongen. Die was achtergebleven op het perron, met de portefeuille in de hand.

Zie je wel, dacht ik, niet te vertrouwen.

Standaard

Een gedachte over “Splitsing

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.