Het jongetje trok zich los uit de hand van zijn zusje en rende de straat over, naar zijn moeder.

“Nee, nee!” riep die verschrikt, maar het was al te laat – het kindje was al overgestoken, voordat de laatste kreet verstomd was. Het wierp zich in de armen van de moeder, terwijl een aanstormende fietser het nog maar net wist te ontwijken. De moeder duwde hem meteen van haar af om hem bestraffend toe te spreken.

“Wil je dat nooit meer doen!” was niet zozeer de vraag als wel de opdracht van de moeder. Het jongetje leek het niet te begrijpen.

“Je had wel een ongeluk kunnen krijgen,” ging de moeder verder, “je had onder een fiets kunnen komen, of, of, ik weet niet wat!”

Het jongetje keek omhoog naar haar. Zijn ogen sprongen.

“Ik wilde alleen maar bij u zijn,” hakkelde het.

Bij gebrek aan woorden omhelsde zijn moeder hem.

Dat hij Joshua heette wist intussen iedereen in de coupé en dat hij problemen had met zijn vriendin. Aan de telefoon legde hij uit wat er was gebeurd. Luid en duidelijk.

“Weet je, man, toen ik die foto zag waarop ze seks had met twee mannen tegelijk trok ik het niet meer.” Zijn stem had nu misschien verontschuldigend moeten klinken, maar hoorde meer verongelijkt. Het gemurmel van de passagiers verstomde. We konden bijna de praatgenoot van Joshua verstaan.

“Ik weet het, ik had haar misschien niet moeten slaan,” vertelde hij aan zijn telefoon. Het publiek werd nu muisstil, maar Joshua noteerde dit niet. “Het was tenslotte ook lang voordat wij elkaar leerden kennen.”

Hij dacht na of luisterde of misschien wel alletwee.

“En zo hard was het niet eens,” zei hij. De trein minderde vaart.

“Of vind jij mij nou een klootzak?” vroeg hij.

Ik zag een aantal reizigers knikken.

De man liep op het meisje af, alsof er geen moment te verliezen was.

“Let op!” maande hij, waarna zijn priemende vinger het winkelpad inwees, “De yoghurtdrank is nu drie voor de prijs van twee.”

Het meisje had de man niet meteen in de gaten gehad. Maar toen ze zijn gezicht zag, aan haar zijde, met de uitdrukking die meer rappel las dan wenk, haalde ze geschrokken de dopjes uit haar oren.

“Sorry, meneer,” zei ze, met de luisterbolletjes in de handen, “ik verstond u niet.” Ze probeerde erbij te glimlachen. De man zag dat als een aanmoediging om dichterbij haar te komen. Op een handbreedte afstand zag hij zich verplicht haar nog eens te waarschuwen.

“Yoghurtdrank,” zei hij in kortschrift. Hij wees weer naar even verderop. “Daar. Drie voor twee.”

Hij keek om zich heen. Niemand had hen gehoord.

“Gouden tip,” wenkte hij. Dan zag hij een andere klant.

Ik hoorde het haar zeggen, de stem aan de andere kant: het nummer is niet in gebruik. Niet meer, had ik eigenlijk gedacht, maar over het verleden sprak ze blijkbaar niet.

Soms belde ik nog wel eens naar mensen die ik niet uit mijn adressenboek dorst te schrappen. Het was zo’n definitieve stap, leek het, alsof hun sterven niet al onomkeerbaar genoeg was.

Er zou een dag komen, vreesde ik, dat hun lijn aan iemand anders werd toegewezen en dat die dan zou opnemen als ik belde. Ik zag er nu al tegen op.

“Met Die-en-die,” zou die persoon dan kunnen opnemen, of, nog erger: “Ja?” En dan moest ik uitleggen dat ik eigenlijk iemand anders probeerde te bellen waarvan ik wist dat die nooit meer zou antwoorden.

Of ik zou snel ophangen, had ik voorzien. Het nummer was toch niet meer in gebruik.

Om het misschien dan te wissen.

“Het is omdat we zelf net een zoon hadden gekregen, dat het idee bij hen ontstond,” meende hij. “Maar ja, twee vrouwen, hè. Dus vroegen ze mijn hulp.

“We woonden bij elkaar in de buurt en waren goede vrienden, dus het was bijna vanzelfsprekend dat de twee jongens ook goede maten werden.

“Er kwam de dag, dat we ze vertelden dat ze broers zijn. Dat maakte hun band alleen maar sterker. Ze waren zelfs getuigen op elkaars bruiloft.”

Hij keek even om zich heen.

“Mijn vrouw was het er mee eens, destijds,” zei hij, “maar ik geloof dat ze er nu moeite mee krijgt, dat ik hem zo vaak zie. Hij is niet van haar, natuurlijk.”

Hij zuchtte.

“Ik denk wel eens: als mijn vrouw wat overkomt, ga ik met de moeders van mijn zoon samenwonen. Veel makkelijker.”

Geschrokken keek hij op.

“Maar dat wil ik natuurlijk niet,” zei hij.

“Die is nieuw hier,” hoorde ik de baliemedewerker zeggen. Ze knikte naar de vrouw met de drie plastic tassen die net voorbij was gelopen en trok haar neus op.

“Gadverdamme, wat een stank,” zei ze.

“Dat is toch ook overlast?” meende haar collega die de tassenvrouw nakeek. “Met overlast mag je ze de toegang ontzeggen.”

De baliemedewerker antwoordde niet. Even verderop werd de tassenvrouw aangesproken door een andere collega.

“Er zijn er die gewoon met haar praten,” zei de baliemedewerker, “zie je dat?”

De collega schudde het hoofd.

“Ongelooflijk,” zei hij. “Sommige mensen zijn ook nergens vies van.”

“Hij kan dat goed,” vond de baliemedewerker, “met zulk soort mensen overweg.”

De tassenvrouw draaide zich om en liep terug naar de uitgang. De baliemedewerker en haar collega keken na hoe ze vertrok.

“Gelukkig,” zei de baliemedewerker, “zoiets kunnen we hier niet hebben.”

De collega knikte.

“Zeker niet met kerstmis,” zei hij.

De vrouw in de rolstoel was erg blij met haar tas die we hadden teruggevonden. Haar begeleidster wilde zelfs een beloning geven. We protesteerden zwakjes.

“Vindt u dat goed, mevrouw?” vroeg ze. Mevrouw hoorde het niet. Ik bedankte haar en wenste fijne pakjesavond. Ik moest het een paar keer herhalen voor ze me begreep.

“Ik kom net uit het dorp en heb geen Sinterklaas gezien,” zei ze. Ze klonk teleurgesteld.

“Wat vervelend,” zei ik.

“In geen enkele winkel,” zei Mevrouw, “nergens iets van Sinterklaas.”

“Tjonge,” zei ik.

“Dan kijk ik vanavond maar weer naar het Sinterklaasjournaal,” zuchtte ze. Ze gaf haar begeleidster een teken dat ze verder wilde.

“Het Sinterklaasjournaal?” reageerde ik.

Terwijl ze werd weggereden keek Mevrouw nog om.

“Dat wordt gepresenteerd door mijn nichtje,” zei ze.

Ze tikte tegen de rolstoel om door te gaan. Ik keek haar na.

“Dankuwel mevrouw,” zei ik verbluft en veel te laat.

Qua figuur was hij een grote man, wiens fysiek niet overeenkwam met zijn innerlijk.

“Het regent,” zei ik terloops – wat ook klopte. Het was een typische decemberavond, zo vlak voor Sinterklaas, waarop het al in de middag begon te duisteren en de neerslag gestaag viel. De man trok zijn mondhoeken omlaag.

“Het gaat onweren,” zei hij, terwijl hij me donker aankeek. “De weerman heeft gezegd dat het gaat onweren.”

Hij keerde zijn blik van me af, alsof hij dat zowat niet dorst te wagen – je wist maar nooit. De zwarte ruiten verborgen de wereld aan de andere kant.

“Het gaat onweren,” herhaalde hij voor zich. Zacht, bijna murmelend. Dan, met een ruk, draaide hij zijn hoofd terug naar mij. Hij boog zich voorover en ik zag pas goed hoe groot hij was.

“Ik houd niet van onweer,” ontvouwde hij zwaar en ernstig.

Ik durfde nauwelijks te bewegen. Ik knikte alleen.

Het was eigenlijk vooral de manier waarop hij keek, dat ik het tweetal in me bleef opnemen. Zijn blik had iets onbestemds, als van een getemd roofdier dat nu niet meer wist wat te doen met zijn ongebreidelde instincten.

Zijn disgenote moest haast wel iets dergelijks hebben gedacht, gezien de teruggetrokken beleefdheid waarmee ze aanzat. Ze was duidelijk niet van zins zijn prooi te worden.

Maar dat had hij weer niet in de gaten.

Zoals ze zaten, aan een lange tafel, naast elkaar op een bank, lukte het hem zijn arm over haar schouders te leggen. Van waar ik zat, kon ik geen directe aanleiding hiervoor constateren. Zij klaarblijkelijk ook niet, want met een kort handgebaar en vergezeld van een verwoestende gezichtsuitdrukking, viel zijn hand terug naar beneden om op de rugleuning te blijven rusten.

Daar werd hij gedoogd en bleef hij liggen, als een trofee van een verloren jacht.

Ze waren jong genoeg om nog alles te weten, de meisjes op het bankje aan de rivier. Stilzwijgend keken ze naar de overkant, waar het misschien wel beter was dan aan deze kant – in elk geval anders. Na enige tijd verbrak het donkerharige meisje de gelatenheid door een gesprek te vervolgen wat blijkbaar nog voltooid moest worden.

“Het lijkt me echt heel erg om altijd bij dezelfde te zijn geweest, zonder dat er een ander was en dat je daar dan, ik weet niet, mee moet trouwen ofzo.”

Ze zei het langzaam en monotoon. Het blonde meisje reageerde navenant.

“Ze hebben het in elk geval op tijd uitgemaakt,” zei ze.

Weer staarden ze naar ginds. Het donkerharige meisje verschoof.

“Mmm,” zei ze, voordat ze verder ging. “Het had ook wel eerder gekund.”

Het blonde meisje zei maar niets. Het gesprek was tenslotte voltooid en de overkant vroeg weer alle aandacht.