 |
|
’t Mooie van veel dingen is ’t ongeziene raffinement dat d’r achter schuilgaat. De schijnbare eenvoud die het genie bedekt. Neem Bach. Neem Einstein. Of neem nou deze stukjes.
’t Zal u, als lezer, hoogstwaarschijnlijk ontgaan, maar afgezien van kwaliteit moeten ze in de regel ook aan andere normen voldoen, die eigenlijk vooral van kwantitatieve aard zijn.
Zo streef ik d’r naar om ’t aantal woorden telkens weer op ’n vijfvoud uit te laten komen — dit inclusief ’t citaat en de benaming van de foto. Perfectie wordt benaderd wanneer de teller aan ’t eind verraadt dat d’r precies honderdvijftig woorden zijn gebruikt.
Waar dat getal vandaan komt of die bijna idiote neurotische drang om ’n getalsmatig criterium leidend te laten zijn voor ’t stukje van de
[En nu moet ik dus stoppen.]
Were you looking for
a comparison between
Bach, Einstein and
yourself ?
Don’t look any further,
I don’t think there is one.
{Mowl: dat is ook niet voor iedereen om te zien.}
En toch ga ik het niet natellen…
{Mowl: nee, dat hoeft ook niet. Ik vertel ’t je toch?}
De lay out is daar ook debet aan. Een kleinere letter (in vaktaal: kleiner corps) of een regel wit minder, schept eveneens meer ruimte. Blijven in een stramien roept beperkingen op. Dat geldt overigens voor het hele leven. Afbreken, zoals de auteur nu heeft gedaan, prikkelt de fantasie. Je mag de zin afmaken, maar het ook laten voor wat het is. Onvolmaaktheid creeert immers verlangen en ook dat heeft zo z’n waarde.
{Mowl: ’t aantal commentaarwoorden tel ik weer niet mee, hoor.}