Soms lijkt ons lot op een fruitboom in de winter. Niemand zou denken dat die takken weer gaan uitbotten en bloeien, maar we hopen het, we weten het. Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

“Nee.” rilde ik. Ik voelde hoe m’n gezichtsspieren aantrokken. “Deze is echt niet zoet. Eerder zuur.” zei ik. Brrrr keek verbaasd. Hij pakte ’n mandarijn.

“Nee hoor.” zeidie. “’t Meisje van de markt zei ’t zelf: deze zijn heel zoet. Ze worden niet voor niets Kindermandarijnen genoemd.”

“’t Meisje van de markt wil vooral die mandarijnen verkopen.” zei ik. “Volgens haar is alles lekker.” En toen bedacht ik me nog wat. “En nog wat.” zei ik daarom. “Waarom denk je bij Kindermandarijnen eigenlijk aan mij? En ik doel dan speciaal op dat Kinder-gedeelte.” Brrrr draaide de mandarijn in z’n hand.

“Wie is d’r nou zuur?” vroeg ie toen.

[Daar zat ik dan met m’n mond vol tanden.]