 |
|
Astrid belde.
“Waarom bel ik eigenlijk ook alweer?” begon ze meteen. “O ja. Over zondag. Jullie moeten er uiterlijk half twee zijn, want anders gaan de deuren dicht. D’r is maar beperkte ruimte, begrijp je.” Ze was even stil om na te denken. “Maar daarom bel ik natuurlijk niet.” zei ze toen. “O nee, hier bel ik voor: d’r wordt zondag ’t eerste exemplaar uitgereikt aan de moeder van Leo en dan staat d’r ook ’n kraampje waar alle gasten zelf ’n boek kunnen kopen, maar dat moet je niet doen, hoor! Jullie staan op de lijst. Juist ja, daarvoor bel ik. Jullie krijgen ’n gratis exemplaar.”
Ik hoorde d’r knikken.
“Niet kopen dus!” maande ze nogmaals. “Daarvoor belde ik.”
[Zo blijft Leo dus altoos bij ons, dacht ik, zolang we ‘m niet vergeten.]