Pijn

zalf
Het geluk lacht ons toe. In de rug. Hugo Olaerts (1949)

In de donkere ochtend was ik buiten bij m’n fiets en probeerde alleen maar rechtop te blijven staan.

Ik sloot m’n ogen en hoopte dat de pijn zou wegebben. Even niks doen, niet bewegen en wachten. M’n ademhaling was voorzichtig langzaam — alsof zelfs met ’n verkeerde zucht de delicate balans van m’n lijf zou kunnen worden verstoord.

Ik was zonet door m’n rug gegaan. De pijn flitste van ’t heiligbeen naar m’n vingers en bleef dreigend hangen. Alsof ’n woeste hond me grommend in de gaten hield om me bij de eerste de beste verkeerde beweging te grijpen. Dus bleef ik zo stil mogelijk staan. Tot de toornige teef was gaan liggen. Of tenminste iets minder sinister was geworden.

Na ’n tijdje konden de ogen weer open.

[Ik had nog wel gelachen toen Brrrr me onlangs ’n rugband had gebracht.]

Standaard

Een gedachte over “Pijn

Laat een reactie achter bij BalooReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.