|
Dood, natuurlijk, dacht ik toen ik de Indische man met de plastic tas onder de arm zag en me afvroeg hoe ’t met ‘m zou zijn. Maar ik had ’t mis — de Indische man met de plastic tas onder de arm was verre van dood: hij had zelfs geeneens ’n plastic tas onder de arm. Nee, in plaats van ’n plastic tas onder de arm had ie ’n leren riem in z’n hand. Aan ’t eind van die riem huppelde ’n puppy. ’t Diertje dartelde — oren gespitst, tong uit de bek — alle kanten op. Toen ’t mij zag, trok ’t meteen de riem strak om tegen me op te springen.
“Rustig, rustig.” straalde de Indische man. “Niet zo trekken!”
Hij is nog nooit zo niet-dood geweest, dacht ik.
[Ik keek hoe de blaffende stuiterbal de Indische man ’t leven inleidde.]
“Blaffende stuiterbal”.
Is that your own?
Wonderful !
{Mowl: helemaal van mezelf. Bedankt.}