Hoe groter het eiland van het weten, hoe langer de kust van de vertwijfeling. Joachim Graf

’t Konijntje zat in ’t gras en vouwde z’n voorpootjes kalm onder z’n borst.

Net als Pim, dacht ik, Wanneer die wacht op iets lekkers. Toen schoot ’t door me heen: ’t beestje was ’t toerisme gewend. Ik liep naar de broodtrommel en pakte ’n sneetje brood.

Dat vind ie vast lekker, dacht ik. Ik opende de deur naar ’t terras. ’t Konijn vluchtte in de bosjes, maar ik zag ’t de situatie in de gaten houden. Met ’n glimlach scheurde ik ’t brood in stukjes en strooide ’t over ’t gras. Daarna ging ik weer naar binnen.

Achter ’t raam ging ik snel kijken om nog net te zien hoe ’n stel eksters ’t brood weggriste. ’t Konijn was nergens.

[’t Leven is hard, dacht ik, Misschien juist op dit eiland.]