Vergaan verlangen

vloer
Het plafond van de een is de vloer van de ander. David Levine (1926-2009)

“’t Is door de liefde, dat ik hier zit.” zei de vrouw van ’t winkeltje. “En omdat ik ontslagen ben.” Ze keek alsof de Beschikking haar had beentje gelicht waarna ze nooit meer was overeind gekomen.

“Hij is ook van hier.” zei ze. “Net als ik. Maar we hebben mekaar op ’n ander eiland leren kennen.” D’r verscheen iets van ’n glimlach op d’r gezicht. “Raar, hè?” Ze keek om zich heen.

“’t Is niet helemaal zoals ik ’t had gewild,” zei ze, “maar ’t is wel mijn winkeltje.” Ze wees naar de koffiemachine. “Lusten jullie misschien ’n kopje?” Beleefd bedankten we. Ze keek ’n beetje teleurgesteld.

“O.” zei ze. “Jullie moeten zeker weer verder?” We knikten.

“Ik niet.” zei ze. “Ik moet hier tot zes uur blijven zitten.”

[We voelden ons bijna schuldig toen we vertrokken.]

Standaard

2 gedachten over “Vergaan verlangen

Laat een reactie achter bij PossumReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.