Miesje heeft haar eigen ritueeltjes. Het zijn eenvoudige richtlijnen voor een aangenaam leven. Meer vraagt ze niet.

Miesje heeft haar eigen stoel, bijvoorbeeld. Soms zit er iemand anders op, die niet weet dat die stoel van Miesje is. Dan ijsbeert ze tot de stoel weer vrijkomt. En dan springt ze erop en nestelt ze zich weer. Ze is zichtbaar tevreden. Geluk zit in kleine dingen.

Het was een rare dag, gisteren. Ik voelde me, tja, bijna onbestemd bedroefd, als ik niet beter wist.

Vijftien jaar geleden leek het aards paradijs voor het grijpen. De Muur was gevallen, dictaturen brokkelden af, grenzen gingen open. Alle Menschen werden Brí±’íµ² — zoiets. Een mooie dag voor de dood.

Ik zat op de bank en keek naar de televisie. Ik zag beelden van brandende moskeeë® en kerken, een belegerd Den Haag, vermeende terroristen. Deskundigen haastten zich uit te leggen waarom deze samenleving naar de afgrond holt. Er werd verwezen naar de Kristallnacht, gewaarschuwd voor een nieuwe holocaust. Ik trok mijn benen op, omklemde een kussen en was bijna onbestemd bedroefd.

Toen werd er aan de deur gebeld.

Ik keek op de klok. Het was nog vroeg in de avond — Brrrr was werken, maar ik zou de deur nu nog best wel mogen opendoen. Ik stond op.

Het waren kinderen. Kinderen met lampionnen. Ze zongen toen ik de deur open deed.

-“Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten…”

Stralend als de kaarsjes in hun lampionnetjes keken ze me aan. Ze zongen uit alle macht. Achter de heg, in het donker, stond een moeder, trots glimlachend.

Toen ze uitgezongen waren, snelde ik naar binnen om al het snoepgoed te verzamelen wat ik kon vinden. Ik vulde er twee schalen mee.

-“Pak maar wat je wilt.” zei ik, buiten adem, toen ik was teruggekeerd aan de deur.

De kinderen pakten elk een winegummetje.

-“Toe maar.” Ongelovige blikken.

-“Mogen we 裨t nog wat pakken?” vroeg de kleinste. Ik knikte. Blij reikten de kinderen nog es naar de schalen.

Opeens scheen de zon weer. Alles komt goed.

[Bijna had ik al het snoepgoed in een zak gedaan en aan deze kinderen meegegeven. Maar dat zou knap lullig zijn geweest voor de negen andere keren dat er later die avond nog aan de deur werd gebeld. Ik had die andere kids moeilijk kunnen afschepen met een mandarijntje.]