 |
|
Brrrr legde ’n hand op m’n arm.
“Rustig maar.” fluisterde die.
“Ik ben rustig.” siste ik. ’n Ja-hoor-natuurlijk-klapje was ’t antwoord.
“Ja hoor, natuurlijk.” zei Brrrr.
“’t Is gewoon dat labeltje.” verontschuldigde ik me alvast. “Ik zit daar pal achter. Daar moet die vrouw toch ook last van hebben? ’t Liefst zou ik…” Abrupt eindigde de stroom.
“’t Is moeilijk hè?” zei Brrrr. Ik knikte. “Wil je ergens anders gaan zitten?” vroeg ie. Ik schudde m’n hoofd.
“Ik moet hier gewoon door.” vond ik.
“Goed zo. Ik ben trots op je.” zei Brrrr. Zwakjes probeerde ik te glimlachen. De vrouw die voor me zat had geen idee wat ’t labeltje dat uit d’r nek hing aanrichtte.
[In me hield ik ’n brullend beest in bedwang.]
Altijd voor de zekerheid een nagelschaartje bij je hebben …. werkt hier ook
{Mowl: zou ze dat niet gemerkt hebben, denk je?}
Geen enkele therapie werkt beter dan het leven…
{Mowl: kippenbouillon wil ook wel helpen.}
Ik zeg het altijd gewoon. Maar ja, niet iedereen kan dat natuurlijk zo charmant en ontwapenend doen als ik… 😉
{Mowl: ik kan d’r al helegaar niet aan tippen.}