Een spreuk die vandaag spreekt, zwijgt morgen. Ubbo-Derk Hakholt

Het was gewoon een toevallig treffen van drie individuen. Twee daarvan stonden met mekaar te praten op een kruispunt van twee gangpaden in het warenhuis. Dat het zich hier om twee vrouwen handelde, is onbelangrijk.

De manier waarop de beide dames zich hadden opgesteld liet geen ruimte om er langs te gaan. Maar goed, zolang niemand dat wilde, was er niks aan de hand.

Een jongeman verstoorde het delicate evenwicht. Hij moest er langs, maar dat ging niet. Dus kuchte hij – maar zonder effect. Dus besloot de jongeman de dames beleefd maar beslist toe te spreken.

“Pardon.” zei hij. “Zou ik er misschien langs mogen?” Hij glimlachte erbij.

Er kwam geen duidelijke reactie. De dames praatten door, maar verschoven bijna onmerkbaar enkele centimeters – net genoeg om de jongeman door te laten.

[Daarna sloot de grens zich weer hermetisch. Ik dacht aan Denemarken.]