De lome, zonnige dag was uitgelezen voor ’t anderhalf dozijn vrienden om ’n barbecue op ’t Eiland te hebben.
D’r was vis en vlees en salades en sauzen en voldoende rosé om de dorst mee te begieten. Fado klonk uit de luidsprekers — wat heeft ’n mens meer nodig om gelukkig te zijn?
Op de tafels stond ’t eten en drie wegwerpbarbecues zorgden voor de warmte. Al was d’r wel ’n professionele brander voor nodig om de kooltjes te doen ontgloeien. Maar dan, uiteindelijk, kon ’t te verschroeien eten op de gril.
Op den duur gaat alles over, ook ’n feestmaal met vrienden op ’t Eiland. De apotheose kwam in de vorm van Brrrr’s eigengemaakte tiramisu. De slankste van ’t groepje nam ’n lepel en hapte. D’r ogen sloten.
“O.” smachtte ze. “Dit is zo lekker — dit wil ik niet doorslikken.”
“Dat zei m’n vriendin vanmorgen ook.” klonk ’t ergens achter d’r.
@ Sien, Cut the crab foto omdat Flip dat zei, en tjah ik maakte die uuhhmm niet echt doordachte opmerking. Kortom link-link-link. Hihi.
@ Rat wat een sfeertje en wat een niveau, mens heeft dus toch niet zoveel nodig.
{rat: hè, heb je weer alles verklapt!}
Ik geniet, zelfs door er alleen over te lezen.
{rat: wat ’n sfeertje, niet?}
Tsja .. eerlijk duurt ’t langst
{rat: *mompel* dat zinnetje staat d’r altoos onder.}
Leuk, maar wat heeft die Cut the Crab pica daarmee te maken?
{rat: ’t gaat om de sfeer en de compositie. In combi met ’t citaat boven ’t stukje.}