Links van ons zaten drie jongens op ’n zitkussen. Drie jongens en ’n meisje.

“Will, Will, Wil en Grace.” zei ik achter m’n hand.

“Niet zo vooringenomen.” zei Brrrr streng.

“Oeps. Voetjevrijen.” kirde de meest rechtse van hen toen z’n been van ’t kussen gleed. We keken mekaar aan.

Kort daarop verscheen Thomas, onze überknappe huisober. Ik herkende ‘m niet meteen. Hij wreef door z’n haren.

“Afgeknipt. Vandaar.” zeidie. “Maar ik moest je nog bellen.” Dat zeidie tegen Brrrr.

“Ja.” zeidie. “Ik heb misschien nog ’n klusje voor je. Voor ’n feestje. Dan-en-dan bij die-en-die.”

“Leuk.” zei Thomas. “Zullen we bellen?”

“Prima.” zei Brrrr. “Maar ik heb je nummer niet.”

“Ik wel.” zei ik. Ik pakte m’n telefoon en zocht. “Ja.” zei ik. “Hier.” en ik noemde z’n telefoonnummer. Op ’tzelfde moment zag ik in m’n ooghoeken dat drie mobieltjes ingetikt werden.

“Will, Will, Will en Grace.” herhaalde ik tegen Brrrr.