 |
|
Nederland heeft zijn helden goed begraven.
In de Nieuwe Kerk is de tombe van Michiel de Ruyter, wiens 400ste geboortedag we dit jaar vieren. Onbuigzaam en moedig, geducht en geroemd door vriend en vijand. Een fier voorbeeld.
Boven het graf van de zeeheld is een expositie opgebouwd waar we – toch in Amsterdam – ook maar meteen naartoe zijn gegaan: Istanbul, de Stad en de Sultan geheten. Diverse artefacten, snuisterijen en andere voorwerpen geven de bezoekers inzicht in de geschiedenis van het Ottomaanse Rijk.
Er is ook een catalogus bij de tentoonstelling verschenen. Een aantal wetenschappers is verzocht er een artikel voor te schrijven. Van vier van hen is vervolgens de bijdrage geschrapt omdat de inhoud Turkije wel es onwelgevallig zou kunnen zijn. Artikelen over de stichting van Istanbul door de Grieken, homoseksualiteit onder de Ottomanen en natuurlijk de relaties met Koerden en Armeniërs.
De organisatie bestaat het om als toelichting op dit besluit te stellen dat de desbetreffende artikelen niet zijn geplaatst “met name uit respect voor de Nederlandse auteurs” (cursivering door Mowl). ((Zie dit artikel.))
Nee, de Nederlandse helden zijn dood en begraven.
[De tentoonstelling op zich is prachtig. Je hebt nog tot en met 15 april de tijd om er een kijkje te nemen. De catalogus zou ik, vanwege geen ruggengraat, maar niet aanschaffen. Ik vermoed dat ie gevouwen is en niet gebonden.]
Goed gekozen titel trouwens 🙂
{Mowl: ja hè?}
Ik had begrepen dat ze veel voorwerpen uit Turkije mochten exposeren en dat ze daarom de Turken te vriend wilden houden. Een beetje misplaatst, maar toch. Ik zie ze voorlopig nog geen plekje in de EU krijgen, onze Turkse vrienden.
{Mowl: we wachten een overzichtstentoonstelling over Brabant af.}
Bedankt voor de tip!
{Mowl: we zijn een echte Meta de Vries.}