 |
|
In de drieëntwintig jaar dat ze er wonen is er bij Cootje (66) en The (72) al veertien keer ingebroken in hun woonst boven hun restaurant op de hoek onderaan de straat. De laatste keer, zo leerden we van de regionale televisie, was het zelfs twee keer in eenzelfde nacht raak geweest.
Cootje was gebroken.
“We moeten ze een bloemetje brengen.” besloten we nadat we het bericht hadden gezien.
“Voor de schrik.” zeiden we de volgende dag met het bosje rozen in de hand. Cootjes ogen schoten vol en ze gaf ons ontroerd een paar stevige zoenen. Theo volstond met een hartelijke handdruk.
[“Goed gedaan.” beloonden we even later mekaar op de korte weg naar huis. Verder deden we er het zwijgen toe.]
Mijn fiets is gejat. Voor de derde keer in vijf jaar. De diefstal van mijn voorwiel meegeteld voor de drieënhalfde keer. Da’s ook erg. Krijg ik nu ook een bloemetje?
{Mowl: drie keer? Mag jij liegen?}
De eerste keer viel nog net buiten mijn loggend bestaan, dus die heb ik daar maar even buiten beschouwing gelaten. Ik wil ook niet al te veel in de slachtofferrol kruipen.
{Mowl: je verdient een bloemetje.}
Och wat zijn jullie schatten en wat vreselijk voor die mensen!
En wat een leuke website van Cootje en The, jammergenoeg
te ver weg voor ons gewone menschen om er te gaan dineren!
{Mowl: te ver weg? Nog geen vijftig meter!}
het lijken me echt van die lieve mensen.. Mevrouw is misschien een beetje vreemd, maar ik geloof echt dat ze het hart op de goede plaats hebben…
Lief van jullie
{Mowl: zo zijn we nu eenmaal.}