 |
|
Over een paar weken wordt m’n moeder eenentachtig. Ze heeft zichzelf een nieuw platscherm cadeau gedaan.
“Hoe kijkt ie?” vroeg ik.
“Prachtig.” zei ze. “Alleen een beetje ongezellig.”
“Ongezellig?” Ik bekeek de televisie op schilderijformaat — hij was nauwelijks nog aanwezig in de woonkamer. In vergelijking met dat oude bakbeest met die diepe beeldbuis was dit toch een enorme verbetering?
“Kijk.” zei ze, knikwijzend naar de smalle bovenrand. “Ik kan d’r niks meer op zetten.”
[Nu zag ik ’t pas. De foto van m’n vader en het dagelijkse bloemetje ernaast hadden vanwege plaatsgebrek op ’t toestel noodgedwongen een ander plekje gekregen. De vooruitgang heeft uiteindelijk m’n vader genekt.]
Scheelt natuurlijk wel in stof afdoen 🙂
{Mowl: je hebt ’t toch wel over tevee, hoop ik.}
Misschien je vader in een digitaal fotolijstje er naast?
{Mowl: ernaast is niet erop. Digitaal of anderszins.}
Zo’n vrouw op die leeftijd nog met zo’n probleem opzadelen. Foei.
{Mowl: wie verzint zoiets?}
Verplicht verhuizen omwille van vooruitgang. Ik dacht dat ze dat alleen in China deden.
{Mowl: daar hoor je Van Muiswinkel niet over.}
Tja, dat is wel een nadeel van die dingen, je kunt er niets op kwijt
{Mowl: daar hebben ze niet over nagedacht.}