Urbi & Orbi

konijn

De ware paradijzen zijn de paradijzen die we hebben verloren. Marcel Proust (1871–1922)

De zwarte labrador keek op van z’n wacht­plek voor de ingang van de super­markt toen ie aan­gespro­ken werd. ’n Vol­wassen man stond voor ’m en spreidde z’n armen uit el­kaar.

“Ze geloofden me niet.” sprak hij ver­ont­waardigd. “Ze deden alsof ik gek was.” De hond keek en kwispelde voorzichtig — de man had ’t inder­daad tegen hem.

“Die man heeft ’t tegen z’n hond.” fluister­de ik tegen Brrrr. Hij glim­lachte.

“Da’s zijn hond niet.” wist hij. “En die man heeft ’t vooral tegen de wereld. Ik ken hem.”

En inderdaad. De man had zich inmiddels van de viervoeter afgewend om z’n relaas voort te zetten tegen ’n fiets.

[“Eigenlijk ken jij best wel merkwaardige mensen.” zei ik nadat ik d’r even over had nagedacht. Weer glimlachte Brrrr.]

Standaard

5 gedachten over “Urbi & Orbi

  1. Wel handig om tegen een hond en een fiets te praten. Die zijn het toch altijd met je eens.
    Misschien moet ik dat ook eens proberen.

    {Mowl: je hebt toch al je weblog?}

  2. Cyberjunk schreef:

    Die man leek me in elk geval niet gevaarlijk. En dan is een vriendelijke glimlach inderdaad het beste, beter dan tegen zo iemand ingaan en ook beter dan op zijn vreemde verhalen ingaan.

    {Mowl: dat was ook niet in me opgekomen.}

Laat een reactie achter bij AnneReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.