 |
|
“Gecondoleerd.” zei Zwager met gedempte stem toen ik ’m aan de lijn kreeg. Ik wilde informeren of we ’n gezamenlijke krans zouden bestellen. Broer van Tante had dit keer namelijk alsnog aan ’t kortste eind getrokken. Hoewel.
De ene dood is de andere natuurlijk niet. Deze was d’r één waar naartoe is geleefd; die werd verwacht. Opgewacht, wellicht.
Broer van Tante leefde al jaren in ’n steeds kleiner wordende wereld waartoe wij allang geen toegang meer hadden. En die we al helemaal niet zelf wilden betreden. ’t Moest ’n eenzame wereld zijn geweest, waar ’t einde voor een ieder als ’n bevrijding kwam. ’n Opluchting, misschien.
Voor elkeen.
[Als ik ’t met iemand te doen heb is ’t toch met Tante, wier wereld nog even groot is als voorheen, maar alleen weer ’n stukje leger. Dat gebeurt immers wanneer je leeft.]
Hele dikke stevige knuffel vanuit het Belgenlandje
Sterkte, liefde en warmte gewenst.
Gocondoleerd
Zoals jij het beschrijft heeft het bijna weer iets poëtisch. Zo is de dood helemaal niet bedoeld. Gecondoleerd.
Gecondoleerd
Ook hiervandaan gecondoleerd.
Condolences to your auntie.
Maybe you could try
to make her world a bit less empty.
Groningen vult aan met een gedempt ‘gecondoleerd’.