 |
|
Achteraf gezien heb ik d’r spijt van dat ik niet meteen notities heb gemaakt.
De manier waarop de jongen aan de deur mij aan ’n goed doel probeerde te verplichten was namelijk in één woord fenomenaal. De argumenten, de emotie, de aanhoudendheid. Ach, misschien was ’t achteraf bezien simpelweg ook wel niet mogelijk geweest dit alles in woorden te vatten.
Ik applaudiseerde nog net niet. Wel vroeg ik: “Wat voor opleiding doe je eigenlijk?”
“Ik zit op vijf VWO, meneer.” zei de jongen beleefd. “En als ik klaar ben ga ik psychologie studeren.”
Ik knikte.
Je bent gevaarlijk, dacht ik.
[Zo’n verleidingstalent in combinatie met bijvoorbeeld de één of andere abjecte beweging — we hebben eerder gezien waar zoiets toe kan leiden. Gelukkig wist ik me sterk. Ik heb niks gedoneerd.]
Je had ’m ook even binnen kunnen uitnodigen om er nog even uitgebreid verder over te praten.
{Mowl: natuurlijk niet. Brrrr was thuis.}
Wie zegt dat Brrrr dat niet had kunnen waarderen?
{Mowl: wie zegt dat ik dat had gewild?}
Zoveel overtuigingskracht heeft een jongen aan de deur toch helemaal niet nodig om jou geld te laten geven? Zaggie d’r leuk uit?
{Mowl: ja.}
Soms heb ik de neiging om vanwege dat prachtige praatje inderdaad iets aan te schaffen…niet omdat hij me overtuigd heeft, maar omdat het had gekúnd…euhm…maar ja, als ik het dan toch aangeschaft heb, dan heeft-ie me tóch overtuigd. Ergens. Toch…
{Mowl: inderdaad, dat dus.}
ze worden steeds erger inderdaad .. erg leuk soms, maar altijd gevaarlijk
{Mowl: erg leuk, inderdaad.}