27 minuten

leestafel

Van al diegenen die niets te zeggen hebben, zijn de meest aangename mensen diegenen die zwijgen. Coluche (1944–1986)

De man en de vrouw zaten in ’t Kunstcentrum op twee stoeltjes te kijken naar ’n videofilm van de één of andere artiest. Over ’n derde stoel hing de jas van de vrouw.

Zwijgend bekeken ze de beelden en zaten ze de film uit. Evenzo stil stonden ze na afloop op. De vrouw wachtte. De man wist wat ie moest doen.

Hij pakte de jas van de rugleuning en hing ’m uit. De armen van de vrouw gingen auto­matisch naar achteren. Geroutineerd schoof de man ’t kledingstuk bij de vrouw over haar schouders.

Zonder ’n woord te zeggen ging ’t tweetal ’n etage lager, waar de koffie-automaat staat. Met ’n vers kopje en ’n folder van dit of van dat gingen ze aan de leestafel zitten.

’t Was precies één uur, zag ik.

[Treurig, dacht ik in ’n flits. Waarom treurig? berispte ik mezelf onmiddellijk daarop. Wie weet wat mensen denken wanneer ze Brrrr en mij zien, huiverde ik.]

Standaard

7 gedachten over “27 minuten

  1. Anne schreef:

    Kan me heel erg vinden in wat Possum zegt. Soms kan stilte tussen twee mensen inderdaad veel meer intimiteit betekenen, dan oeverloos gepraat.

    {Mowl: stilte komt in verschillende gedaantes. Net als chocolade, trouwens.}

  2. Possum schreef:

    You seem to think that silence
    between two people is sad.
    It can be very intimate.
    And why do you care
    what people think about you ?

    {Mowl: zijn we daar niet allemaal mee bezig?}

Laat een reactie achter bij PossumReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.