Even dimmen

licht

Wij leven van hoop en van verlangen; wij zien bij het blijde licht en ademen de zoete lucht der toekomst; en zo leven wij; of anders hebben geen leven. William Wordsworth (1770-1850)

M’n voorlicht flik­kert. Zomaar in­eens.

’t Begon ’n paar dagen geleden, toen ik ’t lampje voorop m’n fiets wilde aanzetten. Ik drukte op ’t knopje en toen ging ie flikkeren. In eerste instantie dacht ik er niet veel bij. Och, dacht ik, zo zien ze me ook.

Lastiger was ’t dat ’t lampje niet meer uit wilde, waardoor ik m’n fiets flikkerend en wel bij ’t station moest parkeren. Dit zou het moment zijn geweest voor ’n goedbedoelende mede-reiziger om me d’r op te atten­deren dat m’n lampje nog brandde. Waarop ik ’m dan geërgerd had kunnen toe­bijten dat ik dat heus wel wist.

Maar niemand die zoveel fatsoen had. Typisch.

[Gisteren, toen ik van m’n werk terugkeerde, stond m’n fiets, nog steeds flikkerend, op me te wachten. ’t Had iets vertederends — als ’n hond die voor de uitgang van de supermarkt hoopvol naar z’n baasje uitkijkt.]

Standaard

10 gedachten over “Even dimmen

      • Jaartal schreef:

        als je de aarding van het lampje bekijkt zul je merken dattie aan de verkeerde kant zit

        {Mowl: bestaat d’r zoiets ook als ’n goede kant, dan?}

  1. Misschien moet ik er eens naar kijken. ’t Zal wel een los contactje zijn. Ik ben handig in die dingen.
    (Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het lampje zich uit solidariteit heeft aangepast aan je geaardheid.)

    {Mowl: wat dan ook, ’t lampje is al vervangen.}

    • jean's achterbuurman schreef:

      ja, een symbool van jouw persoonlijkheid

      dus alleen maar positief, toch

      {Mowl: ook ’n flikkerlichtje wil je soms uit kunnen zetten.}

Laat een reactie achter bij Jean d'ArtagnanReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.