 |
|
“Dag Meneer met de Berenmuts.” groetten we de Man met de Berenmuts op ’t verjaarspartijtje van H. Twee nieuwjaarsfeesten geleden hadden we hem en z’n vrouw ontmoet. Die laatste was, tijdens de nazit bij ons thuis, enigszins beneveld, ’n paar keer over de vloer uitgegleden en uiteindelijk in onze kerstboom gevallen. Discreet als we zijn, hebben we daar destijds geen melding van gemaakt. De scène was op zich al gênant genoeg geweest.
“Ze is als de dood om jullie weer onder ogen te komen.” zei de Man met de Berenmuts. “Kom, we gaan d’r zoeken!”
[Af te lezen aan de vlekken in heur nek die spontaan ontstonden toen ze ons even later voor zich zag staan, was ze ons nog helegaar niet vergeten. De Man met de Berenmuts zelf stond achter haar te glunderen. Hier leek ie twee jaar op te hebben gewacht.]
ach wat sneu voor die vrouw
{Mowl: ’t was gewoon therapie.}
hahaah ik zie het zo al voor mijn neus gebeuren! Jammer dat je er toen geen foto had van genomen 😉
{Mowl: van de boom of ’t weerzien? Ah, van beide, natuurlijk.}
Nazitten blijkt levensgevaarlijk.
{Mowl: bij ons zeker.}
Berenmuts? Op een feestje? Wel wat vroeg;
’t is pas over 5 weken carnaval…….!
{Mowl: die berenmuts droeg ie ook eigenlijk alleen op ’t nieuwjaarsfeest. En dan buiten.}