 |
|
De klep begon kuren te vertonen. En omdat ’t nog binnen de garantietermijn van de computer was — immers nog geen jaar geleden aangeschaft — ging ik d’r mee naar de plaatselijke dealer.
“O nee.” zei de meneer van de winkel zonder te kijken. “Dit is ’n typisch gevalletje consumers abuse.”
“Pardon?” zei ik. Maar de meneer bemoeide zich in enen met ’n andere klant. ’t Meisje van de winkel had meer compassie.
“Geeft u mij uw telefoonnummer maar.” zei ze vriendelijk. “Dan kan ik kijken wat we voor u kunnen doen.”
De volgende dag belde ik de winkel op omdat ik nog niks gehoord had. Ik kreeg de meneer van de winkel aan de lijn.
“U had ’t verkeerde nummer gegeven.” wist hij. Waarna hij de hoorn aan ’t meisje gaf.
“Sorry meneer.” zei ze. “Ik heb uw telefoonnummer geloof ik verkeerd opgeschreven.”
[Maar deze knieval mocht niet meer baten: ’t onwaarschijnlijkste is gedaan — net als ’t scharnier van m’n MacBook vertoont nu m’n liefde voor Apple scheurtjes.]
Goh, zo’n beeldscherm laten vervangen doe ze dus niet voor een apple en ’n ei.
{Mowl: vergeet ’t.}
wat een slechte service
{Mowl: zeg dat wel.}
Het is net als B&O. Prachtig, maar niet bedoeld om te gebruiken.
{Mowl: wat is de zin van schoonheid anders?}
Of op een tafel zetten, klep open en nooit meer verplaatsen en dicht doen. Slijten alleen de toetsen. Maar dan kun je net zo goed een desktop kopen.
{Mowl: dat schiet ook niet op, vind je wel?}
De moraal van het verhaal: los van je geaardheid kun je het in Mac-winkels beter met meisjes doen dan met jongens.
{Mowl: ik doe ’t met niemand in die winkel.}
But the main point is :
were they able to do
something about it ?
{Mowl: niet zonder ’t beeldscherm te vervangen. Kosten: plm. €500, oftewel zo’n duizend Australische dollars.}
En daar betaal je dan zoveel geld voor. Belachelijk!
{Mowl: je zou dan toch bijna service verwachten, nietwaar?}