De profetie

magnolia
Twintig eeuwen christelijke beschaving: een peulenschilletje, waarover wij elke dag uitglijden. Julien de Valckenaere (1898-1958)

“Ik maakte me daar toch ’n schuiver!” bulkte ik (inclusief ’t uitroep­teken) toen ik thuis­kwam. “Ik liep van m’n moeder naar ’t werk en kwam langs ’n magnolia die z’n blad had laten vallen op ’t voet­pad. Voor ik ’t wist glee ik d’r over uit. Ik wist nog net m’n evenwicht te bewaren.”

“Zo.” zei Brrrr, weinig onder de indruk.

“Ja.” zei ik in ’n poging de dramatiek alsnog te redden, “En toen slipte ik nog ’n keer!” (Met weer dat uitroep­teken.)

“Dan had ze dus toch gelijk.” stelde Brrrr vast.

[Verdorie, hoe kreeg ie dat nou weer voor mekaar: me kippenvel bezorgen met m’n eigen verhaal.]

Standaard

7 gedachten over “De profetie

  1. blue schreef:

    Gaat het weer wat? Ik ben overigens ‘ns uitgegleden over een hoopje afgevallen boombladeren. Dat was me niet voorspeld….. herinner ik me nu.

    {Mowl: waar zijn de kaartleggers wanneer je ze nodig hebt?}

Laat een reactie achter bij TeunReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.