|
Volgens de aangesproken conducteur waren we eigenlijk maar kinderachtige sukkels. En misschien had ie wel gelijk.
Want wanneer je de enige in de, overigens overvolle, eersteklas stiltecoupé bent, die rustig is en in ’t bezit van ’n geldig kaartje, dan doe je iets verkeerd, blijkbaar.
“M’n collega had u weggestuurd.” zei de controleur tegen de andere reizigers met enkel tweedeklas plaatsbewijzen. “Maar van mij mag u blijven zitten.” ’n Applaus was zijn beloning.
[En gejuich ’t onze toen wij de trein verlieten. Hadden we er maar niet over moeten klagen. Want ik zei ’t al: ’t was tenslotte wel ’n stiltecoupé.]
Daar zou Wilders nou eens wat aan moeten doen.
{Mowl: als ie maar de kans krijgt. Ril.}
Zo’n stilte coupe stelt ook niets voor
{Mowl: als niemand zich d’r iets van aantrekt niet, nee.}
Een stiltecoupé betekent dat je in stiltje je noodlot moet dragen.
{Mowl: ik haat dat.}
In stilte lijden, dat is het…
{Mowl: daar ben ik eigenlijk niet zo van.}
Ik vond die stiltecoupé zo’n ‘uitvinding’, maar in de praktijk levert het helaas nogal wat ergernis op :s
{Mowl: is ’t idee d’r achter zo moeilijk te begrijpen, dan?}