 |
|
Volkomen onverwacht, omdat iemand spontaan ging zingen, werd ik ver terug geslingerd. In tijd en plaats, bedoel ik. Van ver voor ik bestond en waar ik heb bestaan. Dat kan. Door ’n lied.
’n Jiddisch lied, over ’n onbestaanbare liefde. Uit elkaar gedreven door ’t lot, maar in leven gebleven door de hoop. Kijk en luister. Lees.
Oy dayne oygelekh, vi di shvartze karshelekh,
Un dayne lipelekh – vi rozeve papir.
Un dayne fingerlekh – vi tint un feder
Un shraybn zolstu ofte briv tzu mir.
Die woorden scheppen beelden, mensen, raken ’t hart, m’n ziel. Dit is geen taal, dit is hoger dan taal. Dieper dan woorden. Jouw vingers, als pen en inkt — schrijf me vele brieven. En ik zie kleine, ranke vingers, die hun banen trekken over ’n naakte huid, over de ogen, de mond, ’t haar. Zoals ooit. En, wie weet, ooit weer.
Dan stopt de zanger en ik keer terug. En plots blijk ik bewogen.
[En ik weet ineens ook waarom ik nooit iets zinnigs over Simon Vinkenoog zou kunnen zeggen.]
Wie zou niet iets met Willemwiebe willen doen? Zingen bijvoorbeeld. Maar het lied en de ver
rtolking waren ontroerend, alle oude mensen moesten huilen.{Mowl: was ik niet de enige, dan?}
Jeetje, die zanger zou es iets met Willemwiebe moeten doen.
{Mowl: wat let je? Volgend jaar samen ons ABC?}
Dat is weer eens wat anders dan ‘Juwelen dragen velen, maar geluk dat maakt je blij’.
{Mowl: Frans Bauer?}
This song touches
something deep inside.
{Mowl: zo diep niet eens.}
Het was een ontroerend moment.
{Mowl: geen idee. Kon door m’n tranen niks meer zien.}
Geloof me.
{Mowl: als jij ’t zegt.}