Stel je voor, je ligt in een ijskoude kamer, helemaal onder de dekens, behalve je been. Wacht tot dat been helemaal verkleumd is en trek het dan weer onder de lakens. Wat je dàn voelt is geluk. Arthur Schopenhauer (1788-1860)

“Lekker.” zei de man op ’t huiskookprogramma van de televisie. Ik ging meteen rechtop zitten. Ik wist — nee, ik hoopte dat ik wist wat d’r zou komen: ’n hedendaagse repetitio van aanbeveling. Ik werd niet teleurgesteld.

“Als jullie nou es lekker blijven zitten,” ging de man namelijk verder (hij wreef d’rbij in z’n handen), “dan schenk ik jullie lekker wat in en laat de fles lekker staan. Dan kan ik naar de keuken om lekker alvast ’t voorgerecht te maken. Zodat we dat straks allemaal lekker aan tafel kunnen eten.”

“Lekker.” zei één van de gasten.

[Als kind vroeg ik Moeder of ik iets lustte. Ik volgde blindelings haar oordeel. Soms spijt ’t me dat ik die volgzaamheid ben kwijtgeraakt.]