Zwart-wit

busje
De hartstocht van het extremisme is zowel in de kunst als in de politiek een verkapt verlangen naar de dood. Milan Kundera (1929)

’n Busje van de ME keerde op de weg. Verschillende agenten vonden achterin de wagen ’n zitplaats: ze waren gehelmd en voorzien van knuppels. Ik bedacht nog allerlei handwapens in hun holsters. Onder de dienders was d’r zeker één vrouw. Nadat de deur was gesloten reed ’t busje de straat weer uit. Ik liep naar beneden.

“Had je dat gezien?” vroeg ik. “Die agenten?” Brrrr knikte.

“Ik heb d’r nog snel ’n foto van gemaakt.” zeidie.

“O mooi.” zei ik. “Dan hoef ik niet meer naar buiten.”

Op dat moment vloog ’n helikopter over.

[Toen d’r Enge Mannen voorbijliepen voelde ik de kou ons huis binnendringen.]

Standaard

2 gedachten over “Zwart-wit

  1. Marloes schreef:

    Die enge mannen zijn alleen maar eng in groepsverband en dat heetf de ME nou weer net niet..:)

    {Mowl: die maken hele andere gevoelens bij me los.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.