Wie zichzelf wil beschermen, kan het beste het eigen ‘ik’ als dekmantel gebruiken: ik ben er stiekem nog steeds van overtuigd dat geen mens die vermomming doorziet. Stephan Sanders (1961)

Ik ben ’n heler, ’n dief, ’n crimineel. En daar ben ik de Nederlandse pers veel dank voor verschuldigd.

’t Zit zo: sinds ik ’n elektronisch leesapparaat heb, ben ik op zoek naar elektronische boeken. En ik niet alleen, las ik in de krant: d’r is ’n hele illegale handel ontstaan in dat soort producten. Op internet. De krant was zo vriendelijk om ’t webadres d’rbij te zetten. Vandaar.

Al snel ontdekte ik d’r iemand die topboeken aanbood — voor slechts ’n euro per stuk. Maar, zoals gezegd, zwaar illegaal.

Ik nam contact op met de verkoper die me instructies mailde. Vanzelf noemde de digi-crimineel z’n naam niet: alleen initialen. En ’n bankrekening waar ik ’t bedrag op moest overmaken. Heel begrijpelijk allemaal.

Toen ik ’t geld overmaakte vulde de bank meteen de juiste naam bij ’t nummer in. En de woonplaats.

[Boevenvangen is eigenlijk nog helemaal niet zo moeilijk, dunkt me.]