|
Aan de muur van de oude Wester hing ’n plastic krans met daaraan ’n gelamineerd briefje geknoopt. ’t Was bedoeld voor de vijfentwintig jaar geleden overleden Willy Alberti.
Lieve Wil, schreef z’n vrouw — want van haar kwam die brief — Alweer 25 jaar geleden, maar heel Nederland en het buitenland houden van jouw. Heel veel liefs. Je vrouw Ria Alberti en Tonny en Willeke.
“Kijk es.” zei Brrrr. Ik keek. Brrrr peinsde. “’t Kan dus wel.” zeidie nadrukkelijk. “In ’n paar woorden en toch met gevoel ’n boodschap brengen.” Hij keek me indringend aan. Ik zag ’t niet — ik voelde ’t.
[“Ze heeft wel ’n spelfout gemaakt.” wees ik, de plank andermaal misslaand.]
Precies de reden waarom ik smartlappen briljant vind. De tekstregels draaien zijn hooguit vaag beschrijvend, maar zetten de (vaak trieste) situatie haarfijn neer.
{Mowl: zoiets kan toch niemand onberoerd laten?}
Ik vind Brrrr wel heel erg hard in deze.
{Mowl: voor zijn doen vond ik ‘m redelijk subtiel.}
You were right about
the misspelling , I think.
Shouldn’t ” jouw ” be ” jou”?
{Mowl: je stelt me niet teleur.}