Wat zou er van onze tragedies overblijven als een ontwikkeld insect ons de zijne kon voorleggen? Emil Cioran (1911-1995)

De lekkage in de kelder had ’n scheppende bijwerking. In enkele dagen tijd was, geleidelijk aan, ’t trappenhuis ’t domein geworden van kleine, driehoekige insectjes. Kleine wondertjes van de natuur, die ineens leken te zijn gecreëerd in ’n wereld waar niemand ze ooit eerder had waargenomen. Gefascineerd kon ik ze bekijken: de minuscule vleugeltjes, de pootjes, de facetoogjes — dit was ’t leven in miniatuurformaat. Kleiner, wellicht, dan ’t onze, maar daardoor zeker niet minder ingenieus of betekenisvol. De komst van ’t kleine wezentje ontroerde me tot in ’t diepst van m’n eigen zijn.

“Toe maar.” fluisterde ik ’n exemplaar toe als ’t z’n pootjes tegen mekaar wreef. “Je bent reusachtig.” Ik voelde ’n glimlach m’n mondhoeken omhoogkrullen door dit wonder. ’t Mocht niet lang duren.

Tot Brrrr met z’n duim ’t beestje dooddrukte.

“Rotvliegen.” zeidie.

[M’n gezichtsuitdrukking moet veelzeggend geweest zijn, gezien de schuldbewuste wijze waarop ie daarna z’n vingers aan z’n broek afveegde.]