Geluk lijkt een beetje op paaseieren: ernaar zoeken is het leukst. Yvonne Kroonenberg (1950)

Alsof ’t twee zeldzame kostbaarheden waren had Brrrr ze op de werkbank gelegd, de beide paaseitjes.

“Dit is heel donkere chocolade.” had ie bijna gefluisterd, om ’t sacrale van dat moment nog es te onderstrepen. “Die vind jij lekker.”

Vooral dat laatste maakte spoken in m’n hoofd. Zodat ik de volgende ochtend bij ’t ontwaken naar beneden sloop om ’n eitje te proeven.

“En?” vroeg Brrrr, die mij best wel kent, toen ik weer boven kwam.

“Nee.” zei ik. “Heel metalig. Niks voor mij.” Ik schoof weer bij ‘m terug.

“Had je de folie d’r niet vanaf gehaald dan?” vroeg Brrrr.

[“Haha.” deed ik lacherig. En ik dacht Folie? Zat d’r folie om dan?]