Lopende zaken

sterk
Sandaal: schoen in badpak. Piet Grijs (Hugo Brandt Corstius) (1935)

’t Liefst had ik m’n handen tegen m’n oren gedrukt en heel hard Nee! geroepen en Lalalala! gezongen — maar dat staat zo kinderachtig. Ik wilde ’t gewoon niet weten.

Soms heb je dingen die je niet wilt weten. Die je domweg niet wilt begrijpen. Omdat ze te stom zijn voor woorden.

Ik had Brrrr heel strak aangekeken. In de hoop dat ie in lachen zou uitbarsten en bekennen dat ie maar ’n grapje maakte. Maar eigenlijk wist ik toen al dat ie bloedserieus was.

“Heb jij die gekocht?” vroeg ik toch maar. Hij straalde. Heel eng.

“Ja.” zeidie. “Mooi hè?” Waarbij ie z’n nieuwe sandalen liefkozend streelde. En ik geloof dat ik toen alleen m’n hoofd maar schudde.

[Ik ben ’t Meisje met ’t Blauwe Mutsje echt heus niet vergeten, hoor. Maar dit was gewoon te ernstig. Morgen misschien. O nee, dan heb ik al wat anders].

Standaard

4 gedachten over “Lopende zaken

  1. Marloes schreef:

    tsk tsk tsk,..Brrrr.. Brrrr.. Brrrr ~zucht en dramatisch met ogen rolt~

    {Mowl: ja zó! Zó ja! Zó moet ik ongeveer gedaan hebben.}

  2. Jaartal Weblog schreef:

    Oh My Gawd !!!!!!!

    Nou vooruit die sandalen kopen als niemand het ziet … maar hij gaat er toch hopelijk niet op lopen? … of in ieder geval niet als jij in een straal van 10 meter in de buurt bent … *hypervenitleert zich een weg naar de uitgang*

    {Mowl: in elk geval één kwestie waarover we niet strijden als we scheiden.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.