 |
|
D’r linkerhand bleef rusten op ’t hoogpolige kleedje. D’r stond ’n kopje koffie naast. Met de rechterhand veegde ze enkele onzichtbare kruimels van ’t kleed. Dan pakte ze ’t lepeltje.
Hoewel ze d’r koffie zwart dronk, roerde ze schijnbaar gedachteloos door ‘r kopje. Ze keek naar buiten. Mensen liepen voorbij. Ze roerde.
Daarna tikte ze ’t lepeltje af aan de rand van ’t kopje en legde ’t neer op ’t schoteltje. Met d’r linkerhand tilde ze ’t kopje op naar d’r mond. Ze blies zonder te kijken en nam ’n voorzichtig slokje. ’t Kopje werd vervolgens weer nauwkeurig terug op ’t schoteltje gezet. ’t Oortje gedraaid naar de buitenkant.
De linkerhand legde ze weer neer op ’t hoogpolige kleed. Met d’r andere hand veegde ze onzichtbare kruimels weg. Ze roerde de koffie, tikte ’t lepeltje af en nam ’n slokje. ’t Kopje zette ze terug op ’t schoteltje. Ze keek naar buiten. Mensen gingen voorbij.
[De kruimels gingen niet weg. En dus bleef zij vegen. Tot ze moest gaan.]
Aols je ouder wordt zijn het vooral de kleine gebaren die steeds weer herhaald worden..
{Mowl: ik merk ’t.}
De kopjes worden steeds kleiner, de rituelen steeds groter.
{Mowl: ’t lijken m’n stukjes wel.}
I admire your exact
observation of
the smallest details.
{Mowl: ik heb gewoon niks beters te doen.}