 |
|
In de verte kroop de zon boven de horizon en zette de hemel in brand. De dageraad droeg ’n glanzende belofte met zich. Ik verheugde me op wat komen kon.
M’n weg over ’t pad door ’t kleine parkje was licht. Toch voelde d’r iets gemankeerd.
’t Gevoel was sluimerend, tot ik me d’r van bewust werd. D’r miste iets. Iemand, misschien. Automatisch keek ik om me heen. D’r begon wat te knagen.
De geur van de ochtend benevelde mee. Ik stapte door.
Aan ’t eind van ’t pad liep ik de hoek van ’n groot wit gebouw om. Daar lag, pal voor de voordeur, ’n levenloos lichaam. Uit ’n klein gaatje in ’t hoofd sijpelde ’n straaltje bloed. Voorzichtig stapte ik d’r overheen.
O ja. dacht ik. Dit.
[De Indische-Man-met-de-Plastic-Zak-onder-de-Arm was andermaal gesneuveld. Ik haalde opgelucht adem. Zo klopte ’t weer.]
Ik ben gek op de sfeer in de stukjes over de Indische man met de plastic zak onder de arm.
Bravo.
{Mowl: dat hoor ik graag. Ik ga d’r mee door — alleen al voor jou.}
Te veel paddestoelen geslikt, -snoven, -spoten?
{Mowl: tuurlijk niet. Ongebreidelde fantasie.}