|
“Kijk toch es.” zei ik bij ’t opruimen van ’n stapel papier. Ik hield ’n paar envelopjes omhoog. “Twee dagkaarten voor de trein.”
“Wat leuk.” zei Brrrr.
“Geldig tot en met de negende.” temperde ik de leuk. “Da’s morgen en dan hebben we ’n feestje.”
“Wat jammer.” zei Brrrr.
“Ik ga wel even bij de buren langs.” besloot ik.
’t Volgende half uur besteedde ik aan afwijzingen. Buren, straatgenoten, compleet onbekenden konden niet, wilden niet of hadden ’tzelfde feestje als wij. Maar uiteindelijk deed ’n jonge vrouw de deur open. ’n Alleenstaande moeder, wist ik.
“Ja leuk.” zei ze. “Kan ik met m’n zoontje ’n dag weg.” Opgelucht gaf ik haar de twee enveloppen. Tevreden liep ik terug naar huis.
“Ik had nog wel iemand geweten.” zei Brrrr.
[“Jij weet altijd ’n oplossing wanneer d’r geen probleem meer is.” zei ik.]
Misschien kun je die Oranje lelies ook wel bij haar kwijt.
{Mowl: euh, nee.}
Toch een fijn feestje, met al die ondankbare buurtgenoten!
{Mowl: toch wel.}