 |
|
“Mooie galgen.” zei de man. Hij verraste me met ’t compliment. Ik bekeek ‘m snel. De man had ’n stoppelbaardje, maar dan niet zo’n modieuze. Door z’n groengele trainingsjack en z’n vale spijkerbroek maakte die ’n armoedige indruk. De beker koffie in z’n hand leek te verraden wat ie in onze super zocht.
“Pardon?” zei ik. Hij knikte naar m’n bretels.
“Je galgen.” zeidie. “Mooi.”
“Dankuwel.” reageerde ik.
“Hoe kom je daaraan?” vroeg ie. Ik aarzelde. Wat moest ik zeggen?
“Geen idee.” zei ik. “M’n kleren worden voor me klaargehangen.”
“O?” zei de man lichtverbaasd. “Maar waar heb je ze dan gekocht?” Dit werd pijnlijk.
“Geen idee.” zei ik weer. “M’n kleren worden voor me gekocht.” De wenkbrauwen van de man gingen nu omhoog. Ik knikte ‘m snel gedag.
[“Waarom moet ik voor jou de boodschappen eigenlijk doen?” viel ik thuis uit tegen Brrrr. Ik zette de tas met ’n klap op ’t aanrecht. “Je kunt toch wel iets zelf?”]
Gelukkig maakt hij wel steevast een boodschappenlijstje.
{Mowl: Brrrr, bedoel je?}
Dat kan inderdaad confronterend zijn, zo’n confrontatie. Misschien een beetje last van je geweten dat je de noodzaak voelde dit aan een wildvreemde op te biechten?
{Mowl: zelden.}
Je bent ook veel te eerlijk natuurlijk. Je hoeft toch niet in detail te antwoorden? 😉
{Mowl: wat? En m’n stukje laten schieten?}