Mister Cellophane

schoeisel
Onze gebreken blijven ons altijd trouw, onze goede eigenschappen maken elk ogenblik kleine slippertjes. Marie von Ebner-Eschenbach (1830-1916)

“We noemen jullie de Brrrrs.” verklapte Peter. “Da’s korter dan Brrrr en René.” De reikwijdte van die mededeling werd pas later duidelijk. Niet veel later, trouwens. Eigenlijk al toen we Peter voor de koffie bedankten en we met de boodschappen de straat afzakten naar ons huis.

Onderweg werd Brrrr verschillende keren aangesproken: eerst door Marijke, dan nog door Henriëtte, daarna Karin, gevolgd door Nancy en tenslotte Sigrid (hoewel die eigenlijk weer aan de andere kant woont). En telkens stond ik d’r glimlachend maar vooral stilzwijgend bij te staan.

Toen we eindelijk de deur achter ons hadden dichtgetrokken en een brief aantroffen gericht aan Brrrr en Bob, moest ik heel diep zuchten.

“Soms denk ik wel es dat ik niet besta.” zei ik.

[“Zei je wat?” vroeg Brrrr toen ik ’t nog es herhaalde.]

Standaard

2 gedachten over “Mister Cellophane

Laat een reactie achter bij PossumReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.