Geluk is pas zichtbaar, als het voorbij is. Godfried Bomans (1913-1971)

Ze had gezumbaad onder leiding van ’n aantrekkelijke en soepelbewegende instructeur. D’r hormonen waren d’r door uit hun winterslaap gewekt.

“Ik zeg tegen m’n man,” zei ze, “Pas maar op, zo direct ruil ik je in voor twee knullen van vierentwintig.” Ze glunderde zo, dat ik ’t bijna jammer vond d’r natte droom droog te moeten föhnen.

“Mmm.” begon ik voorzichtig. “Leuk, ja.” Ik keek es peinzend naar buiten. “Maar zeg es eerlijk,” zei ik, “wat vind jij eigenlijk van knullen van vierentwintig die vallen op, zeg, mensen van onze leeftijd?”

Ze keek me even aan. Ik hoorde de verbijstering de huidcrème kraken.

“O jee.” zei ze. “O jakkes.” Ze keek me met wijdopengesperde ogen aan. “Die kerels zijn niet wijs.” zei ze. Ze trok d’r bovenlip en ’t puntje van d’r neus op. “Iek.” zei ze nog.

[“Ons leven is over.” zei ik bemoedigend. “We moeten dat accepteren.]