 |
|
En ineens was Pim oud geworden.
Bijna wou ik ongemerkt schrijven — maar dat is natuurlijk niet zo. We hebben alleen de laatste jaren in staat van ontkenning verkeerd. Maar nu kunnen we d’r echt niet meer om heen.
Pim is mager geworden, stram en kijkt dof uit de ogen. ’t Leven lijkt ‘m steeds moeilijker te vallen. ’t Liefst slaapt ie de hele dag, maar tegelijk is z’n lichaam te knokig om lange tijd op dezelfde plek te liggen.
Brrrr zegt wat ik denk, maar niet wil uitspreken.
“Ik ben bang dat we binnenkort afscheid van ‘m moeten nemen.”
[Ik zeg niks. Ik streel ‘m nog maar es. Ik ga je zó missen, denk ik.]
Hoe oud is Pim dan wel?
Ben je zeker dat er geen onderliggende oorzaak is voor het mager zijn, zoals slecht gebit, slecht werkende nieren, of diabetes? Komt wel vaker voor bij oudere katten, maar is toch vaak wel te verhelpen.
{Mowl: Pim is ’n vijftien-plusser met ’n krul in de tong. Daar kan ie aan worden geopereerd, maar de kans is groot dat ie dan z’n smaak kwijtraakt.}
Ik zou het blijven ontkennen totdat de dag daar is.
{Mowl: dat gaan we doen, vanaf vandaag.}
jee die lieve goede Pim… Verwen hem dan nog maar extra de komende tijd
{Mowl: je weet wat ze zeggen over krakende wagens?}