 |
|
D’r was zeven keer gebeld, zag ik op ’t schermpje van m’n mobiel. En alle zeven keer door Brrrr. Ik belde terug. Hij zat in de trein.
“O, gelukkig dat ik je eindelijk hoor.” klonk ie opgelucht. “Ik kreeg je maar niet te pakken. Ik had d’r zo’n naar gevoel van.”
“Ik was naar ’n restaurant.” zei ik. “Voor m’n werk. Dan zet ik m’n toestel uit. Dat wist je toch?”
“Kan wel wezen.” zeidie. “Maar ik kon helemaal niet op gang komen. Ik piekerde me suf wat d’r mis kon zijn. Of ik iets verkeerd had gedaan. Wat d’r loos was waardoor je me niet meer wilde spreken. Bah.”
“Idioot.” zei ik. “En jij moest nooit wat van mobiele telefoons hebben.”
“Ja.” zeidie. “En nou weet je ook waarom.”
[“Misschien dat ik toch es moet leren sms’en.” mijmerde die.]
Hoe bereikbaarder je bent, hoe irritanter het is als niemand je probeert te bereiken.
{Mowl: o, jij hebt ’tzelfde?}