-„We duiken d’r es lekker vroeg in!�? zei Brrrr. Ik knikte. Ik had ook wel zin in een vroege avond. Om tien uur schoven we het dekbed over onze schouders.
-„Heb jij de slaapkamerdeur dichtgedaan?�? vroeg ik na korte tijd.
-„Nee. Hoezo?�?
-„Nou, vanwege Cicciolina.�?
-„Mmm.�?
Brrrr stond op, liep naar de deur en deed die dicht. Daarna kroop ie weer tegen me aan.
Het was koud, buiten. Maar onder de dekens was het lekker warm. Al snel zakten we weg in een lichte roes.
Klep! deed het kattenluikje. Trip-trip-trip de kattenpootjes. We zuchtten. Het klonk als Miesje. We konden verder slapen.
Klep! deed het kattenluikje weer. Ik wachtte. Geen trip-trip-trip dit keer. Dat kon maar één ding betekenen.
-„Hij is er.�? fluisterde ik. Voorzichtig schoof ik het dekbed van me af en liet me uit het bed glijden. Zacht liep ik naar het gordijn voor de slaapkamerdeur. Ik schoof het opzij. Daar zat ie — Cicciolina, de Schrik van Mowl!
Met het advies van Buurvrouw M in gedachten, aarzelde ik geen ogenblik. Ik greep het dier bij het nekvel en tilde het op om zo met de andere hand de slaapkamerdeur te kunnen openen. Cicciolina leek versteend onder deze plotselinge reactie. Pas toen de deur open was ontsnapte een lichte ‘Mauw’ aan zijn lipjes.
Ik wilde het dier ver van me af gooien, maar het dak had punten. Een ander dak was te ver weg — ik zou mis kunnen werpen. Uiteindelijk belandde Cicciolina met een licht boogje in de dakgoot. Hij verdween in de nacht. Ik ging weer naar bed. Nu zouden we kunnen slapen.
Miesje had niet in de gaten gehad wat er was gebeurd. Ze verkeerde in de veronderstelling dat het nare buurbeest nog binnen was. We hoorden haar grommend langs de muren schuifelen, op weg naar een vrije doorgang naar buiten.
Trip-trip-trip deden de pootjes. Klep! deed het kattenluikje. Brrrr stond op.
-„Ik doe de deur weer open.�? zei hij. „Dat geklep de hele tijd!�? Ik gaf hem gelijk. „Slaap lekker.�? zei hij toen hij weer het bed instapte.
Een korte tijd leek het te lukken. Ik geloof zelfs dat ik enkele minuten gedroomd heb. In elk geval kwam daar een abrupt einde aan toen Miesje huiswaarts keerde met — zoals vanmorgen bleek — een muisje tussen haar tanden. Opgewonden en op zeer luide toon verkondigde ze de wereld en vooral ons wat haar was overkomen, hoe ze het knaagdier had overmeesterd en meegevoerd als geschenk aan ons. We trokken het dekbed nog eens over onze oren. Miesje tot stilte manen had geen zin, hadden we geleerd. Ze zou haar hele verhaal dan weer van voorafaan gaan vertellen.
Eindelijk was het stil. Op de klok zag ik dat het inmiddels twee uur was. Ik deed nog een poging om te gaan slapen. Dit keer lukte het beter.
Toen er iets op me sprong zat ik rechtop in bed. Brrrr kreunde.
-„Wat? Wat?�? riep ik. Ik opende mijn ogen en zag Zusje. Zij had besloten (het was vier uur in de ochtend) om een onzichtbare vijand aan te vallen, die zich toevallig onder de glooiingen van ons dekbed verborgen scheen te houden.
Brrrr was ook wakker geworden.
-„Ik krijg bijna een hartstilstand van jou.�? zei hij.
-„Van mij? Van mij?�? zei ik met enige stemverheffing. „Van onze katten zul je bedoelen!�?
Licht geërgerd trok ik het dekbed weer over me heen. Nog anderhalf uur voordat de wekker ging.
[Natuurlijk zijn we dol op onze poezen. Alledrie. En zelfs Cicciolina bedoelt het niet kwaad. Maar ik zal blij zijn wanneer we onze slaapkamer hebben verhuisd. En na hun verscheiden — wat hopelijk nog heel lang op zich laat wachten — komen er geen katten meer in, bij Mowl. Denken we nu. Misschien een paar gezellige goudvissen. Die verharen ook niet.]
Wat modern zijn jullie ineens in jullie nieuwe jasje.
(Als die katten me mijn nachtrust kostten, zou ik het wel weten)
{Mowl: ik voel ook moordneigingen in me opkomen. Ongezond.}
Wat een gedoe zeg met die poezen! Hier hartelijke groeten vanuit Montanita aan de Ecuadoriaanse kust. Het is heerlijk hier nadat we eerst de Andeshoogvlakten hebben bezocht. Tot binnenkort!
{Mowl: m’n eerste berichtje uit Ecuador!}
Tja.. daarom heb ik dus goudvissen 😉 Mooie nieuwe layout van je site trouwens!
{Mowl: KLM-blauw.}
Tja, ik ken het probleem van de onrustige nachten door het poesbeest, zeker nu het zo koud is. Onder het dekbed, want brrr koud, onder het dekbed vandaan, want pfffff benauwd, op het kussen, want dat is s’nachts zo gezellig dicht bij het vrouwtje. Nou snap ik waarom katten 18 uur per dag slapen, want ook zij moeten aan hun slaapuren komen. Wat jammer is is dat jullie buurkat niet snapt dat jullie zijn aanwezigheid niet op prijs stellen en jullie poezenfamilie al helemaal niet! De buurvrouw moet het monster maar binnen houden tot hij van zijn driften ondaan is en jullie nieuwe nachtverblijf klaar is, toch!
{Mowl: warm is het wel, zo’n poezebeest tegen je aan. Maar een electrisch dekentje maakt minder herrie.}
Wat een gedoe. En ik maar denken dat je liever poezen dan kinderen kunt hebben.
{Mowl: we hebben geen ervaring met kinderen.}
Zoals ik al eerder aangaf weet ik nog wel iets…..!!
Bel me maar.
En neen, het heeft niets met blaffen te maken.
{Mowl: afgelopen nacht stond ik bijna op het punt dat het me een genoegen leek om zelf mijn dierlijke instincten te volgen.}
tjeetje zeg, dat je er dan nog zo rustig onder kunt blijven. Ik denk dat ik ze allang naar buiten had geschopt.
Pim mag in de nacht nooit op mijn kamer. Hij moet in de gang blijven, of bij de buuf, dat maakt me niet uit. Maar niet in mijn kamer, dan gaat ze ook lopen spoken en mij wakker houden…
Succes vandaag met je slapeloze nacht
{Mowl: binnenkort gaan we verbouwen en komen ze d’r niet meer in.}